آراز غلامی

راه ما و افکار ما و عقاید ما چیزیه که خودمون ساختیمش، کسی حاضرش نکرده ازش استفاده کنیم برای ھمین چالش ھاش ھم مال ماست. ما نحوه ی زندگی نسل ھای بعد رو تعیین میکنیم. با شناخت دنیای مدرن جدید و چالش ھای اون و دادن راه کارھا برای اون ھا. ما پل آخرین نسل زندگی سنتی و اولین نسل زندگی مدرن ھستیم. مثل ھمه ی کسانی که در طول جنگ جھانی اول و دوم زندگی می کردن. پلی بودن بین آخرین نسل زندگی باقی مونده از جنگ ھای صلیبی و زندگی سنتی که اون موقع اسمش زندگی مدرن بود. توامان ھم غمگین ھست ھم ھیجان انگیز. مثل ھر اتفاق دیگه ای که تو زندگی ھرکدوممون میافته.

امروز وقتی برمی گشتم خونه بخاطر کل روز سرپا بودن گردن درد شدیدی داشتم، با حرکات غیرارادی برای کمترشدن دردش سرم رو به طرف آسمون برگردوندم. متوجه شدم چقدر دلم برای ستاره ھا تنگ شده. چقدر دلم برای تماشای آسمون تنگ شده.
آخرین تصویری که از آسمون پرستاره ی به دور از شھر تو ذھنم دارم مربوط به شبی ھست که با خانواده و شادروان دایی ام نزدیکی «قینرجه» تو اردبیل بودیم. کل آسمون پر بود از ستاره ھای ریز و درشت و تصویر تاری از کھکشان راه شیری ھم بخاطر میارم.
دلم برای سادگی اون روزھا تنگ شده.

پی نوشت: امروز تنھا دوستم رو از دست دادم.
درحال گوش دادن به «غزل نشد» از گروه چارتار.

از وقتی ال رو از بل تشخیص میدی شروع می کنی به تحلیل ھمه چی و ذھنت عادت می کنه به ناو وات ھا و که چی ھا، نتیجه ش میشه این که حتی لحظاتی خلوت و تلاش برای فکرنکردن به چیزی مساوی باشه با نشخوار فکری شدید و تحلیل بی اھمیت ترین چیزھا برای رسیدن به بی اھمیت ترین ھدف ھای فکری.

Everybody just wants to be liked and accepted.
Except for Tom
Tom doesn’t give a shit.
– ILLUMlNATI

باران نم‌نم می‌بارد. بعد از شبی پر از فشار عصبی و صبحی سخت، روی تختم دراز کشیده‌ام. Ali Kınık می‌خواند حتی بچه‌ھا ھم می‌دانند که علی عایشه را دوست دارد. خیلی وقت بوده که این طور خلا فکری نداشته‌ام.
در ھمین حین متوجه شده‌ام باید نصف کانتکت‌ھایم را پاک کنم. برای بار سوم در دوسال گذشته. آرامش چیز قشنگی‌ست.

واقعیت اینه که کره‌ی خاکی اصولا هیچوقت رنگ آرامش به اون شکلی که ما رویاپردازی میکنیم رو نخواهد دید. درگیری‌ها و مشغله‌ها و جنگ‌ها و غیره همیشه وجود خواهند داشت. انتظار برای رفع همه‌ی مشکلات سپس شروع کردن به زندگی عاقلانه نیست. همین الان شروع کنیم. تا جایی که میتونیم خوب زندگی کنیم. تا جاییکه میشه بیشتر بخندیم. بیشتر محبت کنیم. بیشتر و مفیدتر کار کنیم. چه بسا همین شروع مدتی بعد تکه‌هایی از پازل آرمان‌شهری و شهروندسیاره‌ای باشه و رویامون رو در واقعیت ببینیم. اگه هم نشد، چیزی از دست نمیدیم. لحظاتمون رو زندگی کردیم 🙂

سنگین‌ترین روزها وقتیه که تغییر تو راهه و تو آخرین کسی باشی که تغییر می‌کنی. مثل حس آخرین عضو گروه وقتی اعدام می‌شه. حتی همگروه‌هاش هم نیستن که بگن چه بدبخت.  یا حس پدر مادری که بچه‌هاشون رفتن اون سر دنیا و الان نشستن تو خونه دارن درودیوار رو نگاه می‌کنن. یا شاید شبیه اون حسی که بعد از تصور یه نگاه مشتاق داری. اون لحظه که میفهمی اون تصویر، تصور بوده و واقعیت نیست.

من قلب شکسته‌ی جک هستم.