آراز غلامی

می‌گویمش: چون منکری، رھا کن، برو. ما را چه صداع می دھی؟ می گوید: نی. نروم! سخن من فھم نمی کند. چنان که آن خطاط سه گونه خط نوشتی: یکی او خواندی، لا غیر … یکی را ھم او خواندی ھم غیر او … یکی نه او خواندی نه غیر او. آن خط سوم منم که سخن گویم. نه من دانم، نه غیر من.
– شمس تبریزی.

بزرگواری مغز رو به دشت تشبیه کرده بود و اتفاقات مختلف رو به سیل.
هرچه‌قدر بوته و درخت (که تشبیه تعلق خاطر هست) تو این دشت بیشتر باشه، فشار سیل بیشتر خنثی میشه و درنهایت هیچی ازش باقی نمی‌مونه.
اما وقتی به هیچی احساس تعلق نداری یا این بوته و درخت‌ها تو حداقل حالت قرار دارن (یا بطور دقیق‌تر وقتی افسرده‌ای) اتفاقات ساده مثل سیلاب‌های سهمگین میشن و بود و نبودت رو از بین می‌برن.

اینطوری میشه که وقتی نظافت‌چی راه‌پله درو می‌زنه و اجازه می‌خواد که کفش‌ها رو بذاره داخل جاکفشی حس نبود تعلق به جمع ساکنین این راه‌پله متلاشیت می‌کنه و باعث میشه اشکت در بیاد.

گاهی وقتی می‌رم پیاده‌روی و بعد از ۴۵ دقیقه به خودم میام و میبینم کنار چهارراه وایستادم و نمی‌دونم کجا برم این بحران اتفاق میافته.

شبیه به بیماری ایدز. محض اطلاع کسانی که نمی‌دونن، ویروس ایدز به خودی خود هیچ آسیبی به هیچ بافتی نمی‌زنه و هیچ اثری از خودش نشون نمی‌ده بلکه به نوع خاصی از گلبول‌های سفید حمله می‌کنه و باعث از بین رفتن‌شون میشه و در نهایت به خاطر ضعف سیستم ایمنی بدن هست که چس‌بیماری‌هایی که تو حالت عادی به تخم سیستم ایمنی بدن هم نیستن تبدیل میشن به بیماری‌های کشنده که بدن از پس‌شون برنمیاد و درنهایت باعث مرگ شخص میشن.

امروز ۱۰ فروردین ۱۳۹۷ هست و دقیقا ۵ ماه معادل ۱۵۰ روز از بعد از ظهری که آخرین نخ سیگار رو جلوی پادگان کشیدم و اومدم بیرون می‌گذره. امروز که به عقب نگاه می‌کنم حتی از به‌کار بردن لفظ سیگار کشیدن هم ناراحت می‌شم چه برسه به خودش. قاطعانه‌ترین تصمیم و بهترین اجرا رو داشتم این‌بار نسبت به دفعات قبل. تنها راهکار جواب‌گو هم این بود که تو هر موقعیت وسوسه‌انگیزی به این فکر کنم که یه فرد عادیِ غیر سیگاری الان چیکار می‌کرد و همون کار رو می‌کنم. هرچند این وسوسه‌ها هم دیگه به حداقل خودش رسیده و میشه گفت به زندگی عادیِ بدون سیگار برگشتم.

تصمیم داشتم برم تو جلسات گروه CODA هم صحبت کنم برای کمک‌کردن به بقیه ولی فعلا احساس می‌کنم آمادگی حضور تو همچین جمعی رو ندارم. بمونه برای بعد.

آراز غلامی

۴ ماه و ۲۰ روز از تموم‌شدن سربازیم می‌گذره و من اندازه ۱۰ سال قبل از سربازی تلاش کردم تا به تعدادی از اهداف کوتاه‌مدتم برسم تو این مدت ولی مدرسه زندگی بازم به جای نمره بهم درس داد. درس اینکه یک‌بار برای همیشه آدم‌های تباه زندگیم رو حذف کنم و امیدی بهشون نداشته باشم برای تغییر چیزی. به قول دوستی، کارهای تکراری تازه در بهترین شرایط نتایج تکراری دارن. اگه به دنبال نتایج متفاوتی هستین کارهای جدید (و البته با آدم‌های جدید) انجام بدید.
نمی‌خوام در مورد سال پیش و استرس محروم شدن از مرخصی عید و بعد از مرخصی هم ماتم برگشتن به اون پادگان رو یادآوری کنم. سال قبل از اون هم که ۳۰ روز تباه قبل از خدمت شروع می‌شد و بازم حرفی برای گفتن در اون مورد ندارم. برگردیم به عید سال ۹۴. یکی از بهترین عیدهای من و شروع سالی پر بار. پر از حس خوب، پر از موفقیت‌های کاری. پر از کارهای خوب، آدم‌های خوب.
امیدوارم سال ۹۷ هم سنت سال ۹۴ رو ادامه بده و پر باشه از اتفاقات خوب برام. بهاری که عطر گلها و شکوفه‌هاش و خاطراتی که برام خواهد ساخت تا سالها یادم نره.

متیو ترنر در طی سخن‌رانی که در دانشگاه تگزاس در سال ۲۰۰۳ داشته گفته:

سعی کنید هیچ‌وقت باهوش‌ترین فرد اتاق نباشید. اگر هستید، پیشنهاد می‌کنم افراد باهوش‌تر رو به جمع‌تون دعوت کنید یا اتاق دیگری پیدا کنید. به این‌کار در محافل حرفه‌ای شبکه‌سازی گفته می‌شود. در سازمان‌ها، تیم‌سازی و در زندگی شخصی خانواده، دایره دوستان و کامیونیتی. هر کدوم از ما برای همدیگه یک موهبت هستیم و تجربه‌ی من در این زمینه بارها و بارها بهم ثابت کرد بهترین و مفیدترین تجربه‌ها از دایره روابط و ارتباطات شروع می‌شوند.

مدیوم

منم از اون دسته آدمایی‌ام که فک می‌کنم اینکه صرفا کسی سنش بیشتره دلیل نمیشه آدم بزرگی هم باشه یا لازم‌الاحترام. اما یه حرف از گذشتگان مونده که قابل تامل و البته احترام هست. هرچه‌قدر پول بدی همونقدر آش می‌خوری. نمی‌دونم فقط چی شده که مردم این مثل رو فراموش کردن و انتظار دارن یه سایت عین دیجی‌کالا با پیاده‌سازی بلاک‌چین (!) رو با ۳۰۰ هزارتومن تحویل بگیرن. فک می‌کنین اغراق می‌کنم؟ یه سری به لیست پروژه‌های پونیشا یا پارس‌کدرز یا هر سیستم واسط بین مجری و کارفرما ـی که اخیرن راه افتاده بزنین.

دوستان احتمال اینکه شخص بدشانسی موعد چکش رسیده باشه و مجبور باشه یه پروژه بزرگ و جدی رو با هزینه کم کار کنه یک در میلیون پیش میاد. در بقیه موارد شما با تازه‌کارهایی طرف هستین که در بهترین حالت یه آشغال تحویل‌تون می‌دن و در بدترین حالت هم چیزی تحویل‌تون نمی‌دن و شما صرفا وقت‌تون رو از دست می‌دید. رفقا جدی می‌گم هیچ انسانی با عقل سلیم نمیاد یه پروژه لارج‌اسکیل رو با چندرغاز کار کنه براتون.
برای کاری که می‌خواین ارزش قائل بشین، با افراد با سابقه و امتحان‌پس داده کار کنین و در نهایت چیزی رو تحویل بگیرین که بدردتون بخوره.