آراز غلامی

امروز حین بالارفتن از راه‌پله‌های شرکت با بوی بسیار آشنایی مواجه شدم که از انباری زیر پله می‌آمد. بوی گیاه بالدیرقان که در سفرهایی به سرزمین‌های مادری در ارسباران در خاطرم مانده بود و باعث شد بار دیگر از خودم بپرسم، من اینجا چه غلطی می‌کنم؟

پی‌نوشت:
بالدیرقان یا شوکران یا Hemlock گیاهی با ساقه‌ی خوردنی و بسیار حساست‌زاست که در مناطق مرطوب (معمولا کنار نهرها) می‌روید و به شکل ترشی (که مزه مایونز می‌دهد) و یا خام خورده می‌شود. آخرین تلاش پدرم بهمراه دوستش برای چیدن چند شاخه‌اش منجر به حساسیت شدید پوستی و تاول‌های عجیب و غریب شد که در نهایت سر از بیمارستان درآورد.

امروز سرمایه‌گذار شرکتی که باهاش همکاری می‌کنم اومد برای بازدید و یاد این قسمت از یکی از نوشته‌های درک‌سیورز افتادم:

«باید یاد بگیری چطوری بخونی. چون اگه یاد نگیری، همیشه باید پشت سر احمقی که میتونه بخونه وایستی.»

مهاجرت بی‌شباهت به ترک سیگار نیست. درست مثل همان، مدتی بعد یادت می‌رود اصلا برای چه سیگار ترک کردی، اصلا برای چه مهاجرت کردی. این دو سال را صرف چه کردی؟ چه بدست آوردی؟ اگر میماندی چه می‌شد؟ چه بدست می‌آوردی؟ اصلا قرار است چیزی بدست آوری؟

چند وقتی، بطور دقیق‌تر بعد از بازگشت از سفر آخرم به ایران، دچار سکون آسیب‌ناپذیری شدم. روزهایم خلاصه‌شده‌اند در بیدارشدن به زور، رفتن به شرکت به زور، کار کردن به زور، برگشتن به زور و خوابیدن به زور. مگر به یاری صدای ضبط‌شده‌ای که می‌گوید «چو مرغ شب خواندی و رفتی». این آخری امانم را بریده.

این روزها صبح و ظهر و شب از خودم می‌پرسم برگردم؟ بمانم؟ چه کنم؟ و جواب بدردبخوری نمی‌گیرم. اگر ماندنی بود نمی‌آمدم. اگر اینجا ماندنی بود اینطور احساس خلا نمی‌کردم. اگر ماندنم در اینجا به‌خاطر همین زندگی ماشینی‌یست مرده شورش ببرد. اگر برگشتنم برگشت به وضعیت اسفناک قبلی‌ست مرده شورش ببرد.

صدای خیابان شلوغ و اگزوز چند یابوی خیابان‌گرد و تبلیغات عصرهجری فروشگاه روبروی خانه‌ام، صدای ترمز و حرکت مترو در رفت، صدای دریل و ساخت‌وساز ساختمان کناری و موتور روی سقف در شرکت، همان صدای ترمز و حرکت مترو در برگشت و باز صدای خیابان شلوغ و اگزوز چند یابوی خیابان‌گرد و تبلیغات عصرهجری فروشگاه روبروی خانه‌ام بالکل آرامش صوتی‌ام را در طول ۲۴ ساعت زندگی روزانه و شبانه‌ام گرفته‌اند و ظاهرن و باطنن هیچ‌راه فراری از هیچ‌کدامشان ندارم.

در اینکه باید یک خاکی به سرم بریزم شکی وجود ندارد ولی سلول‌های مغزم درمورد کیفیت و کمیت خاک به اتفاق‌نظر نرسیده‌اند.

انسان‌ها را می‌توان به کسانی «سمفونی مردگان» را خوانده‌اند و نخوانده‌اند تقسیم کرد. آن بخشی را که خوانده‌اند را هم به خوانندگان و نخوانندگان «خشم و هیاهو».

چندماهیه نمی‌نویسم. بخشیش بخاطر افسردگی هست و بخشیش بخاطر نبود هیچ‌چیز هیجان‌انگیز یا قابل نوشتن. زندگی تو روزهای اخیر کاملا بدون هیجان و عادی داره می‌گذره. طبعا منم عادت ندارم به همچین وضعی. البته باید بگم بخشیش هم برمیگرده به اینکه حوصله ندارم چیز جدیدی بخونم. نه مقاله‌ای نه کتابی. البته به کمک سریال‌های Dark، Mind Hunter و Sharp Objects کمی لحظات رو تلطیف کردم.

بدنبال تلاش‌هام برای رفع افسردگی (که تو پست جداگانه‌ای می‌نویسم درموردش) بسیاری از روزمرگی‌هام رو تغییر دادم و بخاطر تغییر یکی از اون روزمرگی‌ها هم شدیدن عصبی و تحریک‌پذیر شدم. طوری که صدای صحبت مردم تو خیابون هم اعصابمو بهم میریزه.

امروز وقتی پنجره رو باز کردم دیدم کل  شهر مه‌آلود هست و بیشتر از چند متر جلوتر دیده نمیشه. تصویر قشنگی برای مردم هست ولی برای من قشنگ‌تر. تو سنین پایین‌تر تصور من از «خارج» یه جای مه‌آلود بود. بالاخره نزدیک شدم به اون تصور بعد از نزدیک به دو سال.

دیشب بدنبال یک هفته پیگیری از خراب بودن سیستم گرمایش آب با جواب «به شهرداری گفتیم ولی کسی جواب‌گو نیست» صاحب‌خونه مواجه شدم. با تشبیه ترکیه به ایران باعث شدم احساس شرمندگی و سرافکندگی کنه.

در مورد و کار و شرکت کماکان خبری نیست جز اعصاب‌خوردی بخاطر تنش‌های ناشی از تیم ریموت. همچنین از اونجایی که تو خونه برای آشپزی و چایی فرصتی ندارم چایی‌ای که از ایران آوردم رو منتقل کردم شرکت و بابت ایده‌ی نبوغ‌آمیزم از خودم متشکرم. بخاطر تعدیل نیرو هم همه‌ی دوستان یا حداقل کسانی که میتونستم باهاشون حرف بزنم رو از دست دادم. در طول روز کاملا تنهام و کسی هم به اتاقم رفت و آمدی نداره.

سال پیش این روزها با اولین چالش بزرگم در طول مهاجرت مواجه شدم و بدنبال از دست دادن کارم مجبور شدم برم آنکارا. برای همین حال و هوای پاییزی باعث مرور خاطرات اونجا میشه که تصمیم دارم کلا ماجرای روزهای نخستش رو در پست جداگانه‌ای بنویسم. به عبارت دیگه این اولین پاییز و زمستون من در استانبول خواهد بود.

و یک خبر: بزودی سری پست‌های «مینیمال» و «استاد» رو هم مدتی هست دارم می‌نویسمشون منتشر می‌کنم.

استانبول مه‌آلود از پنجره آپارتمانم، ۱۹ اکتبر ۲۰۱۹

راس آلبریک، موسس فروشگاه زیرزمینی سیلک رود یه برنامه‌نویس نابغه و توامان یه آزادی‌خواه که کم و بیش جاده خاکی رفت ۲۱۵۶ روز (بیشتر از ۷ سال) هست که تو زندانه و داره محکومیت دوبار ابد + ۴۰ سال بدون عفو رو سپری می‌کنه. این نقره‌داغ کردن برای هیچ جرمی که ماها باهاش آشنا هستیم نیست. کسی کشته نشده،‌ به کسی تجاوز نشده، افرادی بودن که بخاطر سومصرف آسیب دیدن که باز نمیشه مقصرش رو راس دونست. راس برای قد علم کردن مقابل دولت آمریکا با این حکم سنگین مواجه شده.
داستان کامل زندگی راس رو می‌تونید توی داستان سریالی سیلک رود به فارسی در پادکست چنل‌بی گوش کنید.

خانواده و دوستان راس دارن برای آزادیش توماری امضا می‌کنن که تسلیم رئیس جمهور آمریکا میشه برای درخواست عفو. اگه شما هم فکر می‌کنید لازمه تغییری تو ضعیتش داده بشه صفحه کمپین رو ببینید و تومار رو امضا کنید.

بروزرسانی:
به حد نساب رسید.